لئوناردیت (جایگزین مناسب کودهای حیوانی)

لئوناردیت اگروفر 

اسیدهای هیومیک و فولویک اجزای نهایی تجزیه طبیعی مواد گیاهی و جانوری هستند. یکی از منابع اسیدهای هیومیک، لایه‌های رسوبی هستند که به آنها لئوناردیت گفته می‌شود. این لایه‌ها در ابتدا در اعماق پوسته زمین قرار داشتند، اما طی سال‌ها در مکان نزدیک به سطح زمین شناسایی شده‌اند.. لئوناردیت ماده آلی است که به حالت ذغال سنگ، نرسیده است و با درجه اکسیداسیون بالا، حاوی اسید هیومیک بیشتر و تعداد بیشتری از گروه‌های کربوکسیل هستند. بر خلاف سایر منابع آلی اسید هیومیک، لئوناردیت‌ها به دلیل ساختار مولکولی خود دارای اثر بیولوژیکی بسیار بالایی است - تا پنج برابر بیشتر از اجزای هوموس معمولی. بنابراین، یک کیلوگرم لئوناردیت با حدود پنج کیلوگرم از سایر منابع اسید هیومیک آلی مطابقت دارد. 

مزایای لئوناردیت 

لئوناردیت کود نیست بلکه به‌عنوان یک نرم کننده برای خاک و یک کاتالیزور زیستی و محرک زیستی برای گیاه عمل می‌کند. در مقایسه با سایر محصولات ارگانیک، لئوناردیت رشد گیاه (تولید زیست توده) و حاصلخیزی خاک را افزایش می‌دهد.

مزیت دیگر لئوناردیت اثربخشی طولانی مدت آن است، زیرا به سرعت کود حیوانی، کمپوست یا ذغال سنگ نارس تجزیه نمی‌شود. زیرا حاوی مواد آلی بیشتری است که در برابر تجزیه کننده‌ها نیز مقاوم‌تر است.

لئوناردیت به طور کامل تجزیه می‌شود، بنابراین برای مواد مغذی خاک مانند نیتروژن، با گیاهان وارد رقابت نمی‌شود. این مورد در رابطه با کمپوست نیمه‌تجزیه شده صدق نمی‌کند، زیرا مواد آلی موجود در خاک به سرعت توسط میکروارگانیسم‌ها مصرف می‌شوند و به طور کامل بدون تشکیل هوموس معدنی می‌شوند.

برخی از خاک‌های حاوی درصد زیاد شن و ماسه با CEC بسیار کم در حفظ کاتیون‌های عناصر مغذی مشکل دارد و این کاتیون‌ها می‌توانند به راحتی شسته شوند و برای جذب گیاه در دسترس نباشند. همچنین خاک‌های شنی نیز در شرایط خشک و کمبود هوموس قادر به حفظ آب نیستند. بیومولکول‌های هوموس می‌توانند به حفظ آب و مواد مغذی یونیزه شده که توسط چرخه طبیعی زیست توده آلی، کمپوست یا سایر منابع کود تولید می‌شوند، کمک کنند.

مقدار و شیوه مصرف 

قابل مصرف در مزارع، باغات و گلخانه.

لئوناردیت را می‌توان  به صورت چالکود یا ترکیب با بستر کشت، به مقدار 500 تا 1000 کیلوگرم در هر هکتار در هر سال مصرف کرد.